Wysoka tolerancja na obniżoną wilgotność drewna i powietrza sprawia, iż niemożliwe jest uniknięcie szkód wyrządzonych przez te owady, mimo stosowania zasad profilaktyki budowlanej eliminującej zawilgocenie drewna. Staranne usuwanie kory i wszelkich jej pozostałości oraz skrupulatny dobór surowca drzewnego z którego odtwarza się często zniszczone fragmenty zabytkowych obiektów, także nie zapewnią należytej ochrony drewna. Profilaktyczną, skuteczną niegdyś metodą walki z tą grupą owadów było stosowanie twardzieli. Obecnie nie jest to praktykowane ze względu na ekonomiczną nieopłacalność oraz ograniczone spektrum możliwości doboru materiału w przypadku konstrukcji opartych na dużych przekrojach poprzecznych.

Twardziel jest żywą, wewnętrzną strefą drewna żywego, która składa się z martwych komórek. Mała (> 0,2%) zawartość witamin, steroli, skrobi i przesycenie żywicami oraz gumą sprawiają, że nie stanowi ona optymalnego pokarmu dla rozwoju stadiów larwalnych ksylofagów. Bywają wyjątki, kiedy twardziel naruszana jest przez szkodniki I grupy, dzieje się tak w momencie naruszenia struktury przez grzyby lub w przypadku ucieczki stadiów larwalnych w głąb drewna przed przemarznięciem, jak i wygryzaniu korytarzy wyjściowych dla dorosłych chrząszczy.

Drewno bezwzględnie wymaga chemicznego zabezpieczenia przed ksylofagami zaliczanymi do I grupy. W przypadku gdy któryś z gatunków opanował już obiekt, posiadający wartość kulturową bądź ekonomiczną, podejmuje się zwalczanie zwane: dezynsekcją drewna. W tym celu wykorzystuje się chemiczne, bardzo toksyczne impregnaty, niereaktywne gazy oraz niektóre metody fizyczne. Warto pamiętać, że wszystkie te metody różnią się od zabiegów wykonywanych w magazynach z żywnością lub paszami czy mieszkaniach i domach, gdzie występują owady szkodliwe. 

Najgroźniejsze szkodniki grupy I:

spuszczel pospolity (Hylotrupes bajulus) 
kołatek domowy (Anobium punctatum)
wyschlik grzebykorożny (Ptilinus pectinicoris)
miazgowce (Lyctus sp.)