Sposoby wykrywania drewna porażonego przez owady.

Obecność ksylofagicznych larw owadów jak również mrówek w drewnianych konstrukcjach budynków może pozostawać niedostrzegalna przez długi czas. Dodatkowo stwierdzenie czy widoczne ślady bytowania są czynnym żerowiskiem ze znajdującymi się w środku szkodnikami, czy wydrążone drewno zostało opuszczone przez osobniki dorosłe i nie doszło do ponownego zasiedlenia, wymaga ogromnej wiedzy i lat doświadczenia. W celu określenia aktywnych żerowisk porażonych obiektów najczęściej używane jest poprostu nieuzbrojone ludzkie oko lub ucho.

Wśród łatwiejszych do zaobserwowania symptomów w porażonych budynkach możemy wyróżnić stwierdzenie obecności larw ksylofagów w różnych stadiach rozwojowych, jednakże najczęściej wiąże się to z rozłupaniem kawałka konstrukcji co z różnych względów nie zawsze jest możliwe. Zaobserwowanie żywych lub martwych osobników dorosłych znajdujących się w budynku bądź też gatunków owadów parazytoidalnych czy też drapieżców danego szkodnika. Często słyszalne są również odgłosy drążenia drewna przez larwy. Na powierzchni mogą znajdować się świeże otwory wylotowe, pozostałe po opuszczeniu przez postacie imaginalne owadów. Z otworów tych często wysypuje się mączka drzewna wymieszana z odchodami larw. Licznie występujące stare otwory wylotowe oraz rozsypujące się drewno na skutek dłuższego drążenia, są także symptomem stałej obecności chrząszczy.

Gdy mamy do czynienia z utrzymującym się porażeniem budynku przez kołatka domowego, istnieje duże prawdopodobieństwo, iż znajdziemy martwe osobniki na parapetach okien bądź też w rzadko sprzątanych zakamarkach. Należy również wspomnieć, że te miejsca w starych budynkach mogą być również siedliskiem żywych bądź martwych postaci doskonałych parazytoida kołatka jakim jest Spathius exarator L. i jego drapieżcy ? natrupka niebieskiego Korynetes coeruleus De Geer.

Jak wspomniano powyżej, niezwykle istotne w drewnianej konstrukcji aktywnych żerowisk ksylofagów, od opuszczonych miejsc, w których dezynsekcja nie jest już wymagana. Bardzo zniszczone elementy, szczególnie w przypadku porażenia przez spuszczela pospolitego, w dużej mierze może być już opuszczone przez chrząszcze. W zależności od czasu jaki upłynął od stworzenia otworów jak również warunków otoczenia, opuszczone, stare żerowiska charakteryzuje mniej lub bardziej ciemna barwa. Jeżeli nie mamy pewności czy siedlisko jest aktywne, czy też nie to z praktycznego punktu widzenia powinno się je uznać za czynne.

Określenie gatunku chrząszcza, który jest przyczyną korozji biologicznej może nastąpić na podstawie cech osobników imaginalnych, poczwarek czy larw, które udało się odnaleźć. Należy także poszukiwać cech charakterystycznych dla żerowisk larw i otworów wylotowych, ich zawartość, w szczególności charakterystycznego kształtu odchodów w mączce drzewnej. Korzystając z odpowiednich kluczy do oznaczania możliwe jest określenie przynależności gatunkowej larw oraz imago. Należy podkreślić, iż określenie taksonomii larw jest o wiele trudniejszym zadaniem niż osobników dorosłych. Pomocne przy określaniu gatunku ksylofaga może okazać się poznanie jego cech środowiskowych, a zwłaszcza gatunku i wieku drewna oraz warunków termiczno-wilgotnościowych panujących w porażonym budynku.